7/52 La stå

Ingvild H. Rishøi: La stå, 142 sider

Eg har lyst til å seie at eg er mållaus. Men eg er ikkje det. Sjølv om det kjennest slik, er eg alt anna enn mållaus. Eg badar i ord. Dei flyt rundt meg, boblar i magen og festar seg på tunga. Nokre slepp fri, andre set seg fast i halsen. Problemet er berre å få ut dei rette orda. Orda som kan yte boka rettferda ho fortener. Dette er ei slik bok.

La stå består av sju noveller, eine vakrare enn den andre. Rishøy skriv om alvorstunge tema som død, sorg, barndom, løyndommar, lengt. Ho bryt den vanlege sjangeren, og fortel historier gjennom epikriser, hyttebøker og brev. Det gir tekstane eit gjennomgåande djupt preg, og lesaren kjem enda nærare innpå personane, forteljingane, minna.

Den første gangen Lila prøvde å dø var i sjuende klasse.

Boka opnar med novella "Det regner inn", der ei jente fortel om venninna Lila. Ei nydeleg, men trist historie om venskap og sorg. I slutten av novella ropar venninna til Lila, og eg får frysningar langt inni hjartet.

I "Hilsen Julie" får vi følgje Julie gjennom tekstar frå hytteboka, spiralblokka og linjeark på kjøkkenveggen. I "Jimmy sa" skjøna eg ikkje samanhengen før langt uti novella, enda ho gir fleire hint. Læraren i tittelnovella "La stå" ser spøkjelser, og vi får vere fluge på veggen (og i hovuda) til hovudpersonane i "Ariel".

Hei!
På onsdag gikk vi måneskins tur og så på kuene til Myrvang han mater rådyr også. På lørdag kom vi og da Frikk kom hit danset han krigs dans og bet seg selv i halen.
Hilsen Julie 9 år.

Rishøy skriv på ein heilt særeigen måte, og tek i bruk verkemiddel ein sjeldan bit seg merke i i kvardagen. Her derimot gir det ei sterk lesaroppleving, og er borti heile kjensleregisteret. Sårt, rørande, nydeleg.

Anbefalast sterkt!

Ps. Dette er mi novelle nr. 7, men eg greidde ikkje å lese ei og la det vere med ho. Eg kunne ikkje. Boka er rett og slett for god.