Hest, hest, tiger, tiger

Mette Eike Neerlin: Hest, hest, tiger, tiger, 127 sider

Sjarm-alarm!

Dette må vere årets finaste forteljing. Eg veit ikkje heilt korleis eg skal kategorisere henne, men eg tenkjer at om Ragnar Hovland hadde slått seg saman med Maria Parr, så hadde resultatet blitt nokolunde som denne boka.

Honey bur saman med mor og storesyster Mikala, som er hjerneskadd. Dei to systrene har ikkje same far. Far til Mikala bur i Nederland og far til Honey bur eit par gater unna. Honey er saman med far annakvar helg og av og til i vekedagane, når han kjem for å spandere kakao (det vil seie; låne pengar av henne. Kakaoen har ho enda ikkje sett snurten av).

Mikala interesserer seg primært for to ting; reseptkonvoluttane sine og tv-serien Matador, som er noko frå den gongen mor og far var barn. Ho har alle dei 24 episodane på dvd, og når ho ikkje driv og sorterer reseptkonvoluttar, sit ho klistra til tv-skjermen. 

Hest, hest, tiger, tiger har namnet sitt frå eit kinesisk uttrykk, mama huhu, som tyder nettopp hest, hest, tiger, tiger. Kinesarane bruker uttrykket om noko som ikkje er heilt bra, men som likevel kunne ha vore verre. Det er akkurat slik Honey har det. Vi skjønar at ho er eit neglisjert born, med ei syster som krev mykje merksemd, ei mor som er sliten og ein far som er mest opptatt av å ta seg ut og å skaffe pengar - sannsynlegvis på uærleg vis. Likevel kunne det ha vore verre. Dei er fine folk, som gjer så godt dei kan, sjølv om det ikkje alltid er i nærleiken av godt nok.

Honey er van med å klare seg sjølv, men liker å gjere alle til lags og svarer derfor gjerne ja på spørsmål ho kjem ut for, sjølv om det kanskje ikkje er rett svar. Dette gjer at ho ofte hamnar i dei raraste situasjonar. Ho tar til dømes ein busstur ho ikkje var meint å ta, berre fordi sjåføren spør om ho ikkje skal vere med. Ho tar plassen til ei som ikkje møter på eit kveldskurs i kinesisk, når læraren spør om det er ho som er Karen. Ho endar opp som besøksvenn til ein gammal mann på ein pleieheim fordi dei trur ho heiter Naja og er barnebarnet hans. Alt dette fordi ho ikkje torer å seie nei når folk spør henne om noko.

Ein kan godt seie at eg var litt sånn paff. Eg kunne sjølvsagt ane at dette var i ferd med å bli ein enormt pinleg situasjon, men eg kunne ikkje finne på noko anna enn å gå med. Først bussturen, no dette her. 

Det er ei sår bok som fortel om ei ung jente som har altfor stort innblikk i dei vaksne si verd. Honey tenkjer på alle andre før ho tenkjer på seg sjølv, også når ho snakkar usant er det for å skåne andre. Historia er i tillegg utruleg vittig, og forfattaren greier å kombinere humor og alvor sånn at det aldri tippar over og blir for mykje av det eine eller andre. Det er tragikomi på sitt beste.

Hest, hest, tiger, tiger er ei bok du les kjapt, men historia sit lenge. Boka er meint for born, men kan like gjerne nytast av vaksne.

Anbefalast varmt.

Leseeksemplar fått av Samlaget.