Francis Meyers lidenskap

Henrik H. Langeland: Francis Meyers lidenskap, 556 sider

Eg er glad eg ikkje lot Verdensmestrene skremme meg vekk i frå denne forfattaren, for denne boka likte eg kjempegodt! Eg har endatil Wonderboy ståande i hylla. Begge lånt av same dama, som gjekk på UiO på den tida Langeland gjekk der - om eg ikkje hugsar feil. I motsetnad til Verdensmestrene, interesserte denne boka meg i aller høgste grad. Det er både ein spenningsroman, ei kjærleikshistorie, eit mysterie - og for min del det aller viktigaste: Ei nostalgisk reise i nordisk litteraturhistorie. Eg har ikkje teke heilt det same kurset, men har hatt mykje av det same. Uansett så er det aldri feil å referere til litteratur i ei bok. Sukk.. Karin Boye, Stein Mehren, Astrid Hjertenæs Andersen, Rolf Jacobsen, Arne Garborg osv osv. Ei bok, i ei bok, i ei bok. Kan det bli betre? Størst plass tek Dorothe Engelbretsdotter og Petter Dass, som eg enno ikkje har begynt å snakke om. Eg er berre så begeistra.

Francis Meyers lidenskap handlar om 53-årige professor Francis Meyer, som underviser ved Universitetet i Oslo. Han blir sett til å forelese i nordisk lyrikk frå år 1700 til 2000, og allereie første forelesingsdag oppdagar han 26-årige Nadia Reza Lindtner, ein norsk-iransk masterstudent. Ho skal skrive masteroppgåve om Dorothe Engelbretsdotter, og vil ha Meyer som rettleiar. Samstundes blir Meyer innblanda i funnet av eit dokument, som viser seg å vere inkje mindre enn eit 300 år gammalt Petter Dass-manuskript som kan endre norsk litteraturhistorie. Sistnemnde er endatil basert på reelle fakta. Spennande, spennande.

Eg synest Langeland har eit presis og nøkternt språk. Det punktlege språket held forteljinga i likevekt, noko som gjer den ekte lidenskapen så mykje meir synleg i dei litterære tolkingane. Eg måtte fleire gongar hente fram dikta professoren snakka om, for det var nett som eg var til stades i undervisinga. Eg ønskte å nærme meg teksten like mykje som studentane, samstundes som eg hadde den vesle distansen romanen gav meg. Ein tekst er aldri aleine. Det er mykje snakk om intertekstualitet i denne boka, og eg synest Langeland fekk til ein aldri så liten grand finale med tanke på korleis romanen sluttar. Ein veldig gjennomført og heilheitleg roman.

Eg vil påstå at dette er ein slags DaVinci-koden for litteraturinteresserte. Eg er absolutt hoyen på meir. Anbefalast!