Velsmakande Vaffelhjarte

Eg heiv meg over debutboka til Maria Parr, Vaffelhjarte, i går kveld og må innrømme at det smakte fortreffeleg godt. Så god at eg framleis ikkje er ferdig med fordøyinga. At det går an å skrive noko så morosamt! Ein herleg miks av liv og røre, med ein dæsj alvor!

Boka handlar om to bestisar, Lena og Trille, som bur på ein liten stad kalt Knert-Mathilde. Lena er einaste jenta i klassa, men det tek ho igjen for til dei gradar. Ho er ein skikkeleg tøffing, og finn på utruleg mykje rart saman med Trille. Eg lo så tårene trilla fleire gongar, til dømes då dei bestem seg for å lage Noas sjark og fyller båten til onkel Tor med ei hoe og ein hanne av alle dyra og insekta dei finn. Geita drit på dekk og kua hoppar over bord. Eller då dei opptrer som gatemusikantar for å tene pengar til ein fotball, og einaste songen dei kan er "Glade jul". På blokkfløyte. Når dei startar aldersheim for hestar. Eg kunne ha nemnt historier i fleng, men kan ikkje ta frå dykk all spenninga, heller.

Kva var det du heitte no igjen, Trille? Då svarar eg: Theobald Rodrik. Og så ler Lena lenge og høgt. Av og til slår ho seg på låra også.

I kjent Maria Parr-stil (ho har allereie opparbeida seg det, nemleg) er miljøet lagt til ei lita bygd med ferje, det er jentene som er tøffast og borna finn gode venskap i eldre folk, i dette tilfellet farfar og tante-farmor. Tante-farmor lagar verdas beste vaflar, og vaffelhjartene serverast titt og ofte. Lena og Trille finn på mykje sprell, og eg kan ikkje vente til borna mine blir gamle nok til å kunne le seg skakke saman med meg.

Vaffelhjarte har eit nydeleg og humoristisk språk; Parr legg ofte dei vaksne sine ord i munnen på borna, noko som gir eit herleg resultat. Ho ser verda slik ein åtteåring ser ho, og det er ubetaleleg morosamt. Karakterane er noko heilt for seg sjølv, og boka er tvers gjennom underhaldande for både liten og stor.

Tante farmor: - Eg var ikkje så tjukk før i tida, vesle Lena. - Omtrent kor tjukk var du, då? ville Lena vite.

Eg er svært begeistra. Overbegeistra. Tenk at ei vaksen jente kan skrive noko så fantastisk for born. Og det to gongar! Med Tonje Glimmerdal (det blir litt bakvendt for meg, sidan eg las siste boka først) har ho også vist at ho ikkje er ein "one hit-wonder". Ikkje rart at prisane blir kasta etter ho. Vi held på å diskutere om vi skal freiste å få til eit forfattarbesøk på skulen vår, og Maria Parr står høgt på ønskelista. Det er ikkje meg imot.

Sjå. Her er ho. Den nye Astrid Lindgren.


No trur eg at eg må gi meg før eg tek heilt av..