"Hvis jeg ikke får danse, er det ikke min revolusjon"

På kortlista til Bokbloggerprisen 2018 finn vi Brev til en ufødt datter av Anne Bitsch, som er nominert i kategorien Årets beste sakprosa. Eg har ansvaret for samlesnaden av denne boka i mai, og skal gjere mitt beste for å vise dykk kvifor boka er nominasjonen verdig.



Anne Bitsch: Brev til en ufødt datter. Om frihet, sex og søsterskap, Spartacus forlag 2018

"Hvis jeg ikke får danse, er det ikke min revolusjon." Dette skal den russiske anarkisten Emma Goldman ha sagt, da ein partikamerat fortalde henne at det ikke passa seg for ein leiar å danse. I denne boka er det fleire brev til ei oppdikta dotter, Emma, inspirert av denne russiske kvinna. Her skriv Bitsch om korleis kvinner blir fortalt at vi er likestilt og har alle moglegheiter, men samtidig får erfare at det ikkje gjeld seksualiteten vår.

Gjennom forskning og eigne historier, tar ho opp tema som kroppsleg sårbarheit og ansvar. Ho set fokus på korleis valdtektssaker blir handsama i rettssystemet, der retten ofte tar overgriparen sitt parti. Kvinner sit altfor ofte tilbake, og føler skuld over det dei har har opplevd. Dei må leve med skam over noko som ufrivillig blei påført dei, og kan lenge streve med å vere i ei offerrolle. Kanskje kjem dei seg aldri heilt ut av den.

Brev til en ufødt datter viser kor viktig det er at vi står saman. Det er ikkje berre brev til ei dotter, men til ein heil generasjon. Det handlar om #metoo, #jegharopplevd - og korleis vi kan ta kampen vidare. La oss få danse.


Vil du lese meir utfyllande om boka, anbefaler eg å sjekke ut Rose-Marie og Signe, som begge har skrive svært gode innlegg.

For meir info om Bokbloggerprisen, samlesnad og korleis du kan stemme, sjå her.

Kanskje har du allereie lese boka? Få høyre! Om du har skrive omtale, er du velkommen til å legge att lenke i kommentarfeltet.

LESE I 2019

1. Ingegerd Henriksen: I min fars hus

2. Charlotte Perkins Gilman: The Yellow Wallpaper

3. Jane Austen: Stolthet og fordom

4. William Shakespeare: Romeo and Juliet

5. George Orwell: 1984

6. Edgar Rice Burroughs: Tarzan of The Apes

7. John Steinbeck: The Grapes of Wrath

8. Peter May: Svarthuset

9. Annie Proulx: The Shipping News

10. Ruth Lillegraven: Alt er mitt

11. Gunnhild Øyehaug: Presens maskin

12. J.R.R. Tolkien: Hobbiten

13. Jennifer Mathieu: Moxie

14. Victor Hugo: Les Miserables

15. Marta Breen og Jenny Jordahl: Kvinner i kamp

16. Birger Emanuelsen: Jeg skal beskytte deg

17. Marta Breen og Jenny Jordahl: Den store rumpefeiden

18. Malin Falch: Nordlys

19. TegneHanne og Jostein Larsen: Lykke til!

20. Henry Miller: Tropic of Cancer

21. Kurt Vonnegut: Breakfast of Champions

22. Jack London: Ulvehunden

23. Laura Djupvik: Hjartet er ingen logrande hund

24. Douglas Adams: The Hitchhiker`s Guide to the Galaxy

25. Virginia Woolf: A Room Of One`s Own

26. Helene Uri: Hvem sa hva?

27. Elen Betanzo: Nordsjøen

28. Marta Breen: Om muser og menn

29. Else Kåss Furuseth: Else går til psykolog

30. Harper Lee: Go Set a Watchman

31. Rebecca Solnit: Menn forklarer meg ting

32. Virginia Woolf: To The Lighthouse

33. N.K. Lillebo: Rør ikke de som sover

34. Elin Victoria Unstad: Brådypt

35. Ahmet Altan: Eg får aldri sjå verda igjen

36. Maja Lunde: Battle

37. Virginia Woolf: Orlando

38. Val Emmich: Kjære Evan Hansen

39. William S. Burroughs: Naked lunch

40. Ellen Mari Thelle: Bernard banker på

41. Samuel Beckett: Waiting for Godot

42. Victoria Durnak: Smilefjes. Tommel opp. Regnbue.

43. Clare Macintosh: La meg være

44. Irvine Welsh: Trainspotting

45. Elisabeth Noreback: Si at du er min

46. Malin Persson Giolito: Størst av alt

47. Betty Smith: A Tree Grows in Brooklyn

48. Benjamin Franklin: The Autobiography of Benjamin Franklin

49. Therese Bohman: Den andre kvinnen

50: Chimamanda Ngozi Adichie: We Should All Be Feminists

51: Karen McManus: To kan holde på en hemmelighet... Hvis en er død

52. Stephen King: Mr. Mercedes

53. Olaug Nilssen: Ikkje tenk på det

54. Arundhati Roy: The God of Small Things

55. Kenneth Grahame: The Wind in The Willows

56. William Shakespeare: Macbeth

57. Neda Alaei: Dette er ikke oss

58. Sanne Mathiassen: Ord som slutter på skap

59. Samuel Bjørk: Det henger en engel alene i skogen

60. Laura Marshall: Venneforespørsel

61. Arthur Conan Doyle: The Hound of The Baskervilles

62. Samuel Bjørk: Uglen

63. Rebecca Fleet: Husbytte

64. Tara Westover: Noe tapt og noe vunnet

65. Lisa Aisato: Snokeboka

66. Raina Telgemeyer: En genial ide

67. Raina Telgemeyer: Den store hemmeligheten

68. Raina Telgemeyer: Den første krangelen

69. Raina Telgemeyer: Storesøstre

70. Raina Telgemeyer: En helt umulig jobb

71. Sally Rooney: Alle andre

72. Maria Navarro Skaranger: Bok om sorg (Fortellingen om Nils i skogen)

73. Kristin Hauge: Tiggerne

74. Stephen King: Finders Keepers

75. Hiromi Kawakami: Herr Nakanos forretning for avlagte gjenstander

Årskavalkade

Kjære lesarar!

Her kjem ei aldri så lita oppsummering av året som har vore. Det er berre timar att av 2018, eit år som har vore fruktbart for meg. Eg har greidd noko så sjeldan som å halde eitt av måla mine, som var å lese fleire klassikarar frå 1001-lista. Heile 22 bøker har eg kryssa av i år, og da snakkar vi mellom anna Moby Dick og Don Quijote. Dette er bøker som har gnege på samvitet i årevis, og da gjer det ekstra godt å kunne seie seg ferdig med dei.

Eg hadde ikkje sett noko fast mål denne gongen, sidan målet om å lese ein klassikar i månaden slo feil sist. Det blei likevel 14 klassikarar fleire enn i fjor. Lause mål viser seg altså å vere tingen for meg. Det og Storytel. Eg er veldig glad i å gå på fjellet, og med spennande historier på øyra får eg lagt attende både kilometer og klassikarar. Slikt motiverer!

Målet mitt om å lese 75 bøker blei også nådd, og eg skrudde det derfor opp til 100 tidlegare i haust. 110 bøker har eg altså rukke å lese i 2018. Eg var usikker på om eg skulle greie det, sidan eg har fleire skriveprosjekt som tar ganske mykje tid. Fleire av bøkene er dessutan digre mursteinar, så eg tenkjer 100 bøker skal vere overkommeleg også i 2019. Eg skal i alle fall prøve. Eg tenkjer i tillegg å halde fram med klassikarar, og henge meg på Elida si utfordring. Ho har planar om ein lesesirkel i 2019, med ei bok i månaden. Det er ganske laust, som til dømes å lese ein mannleg forfattar i august, eller ei bok på under 250 sider i januar. Noko meir hårete mål enn dette trur eg ikkje eg skal prøve meg på.

Når eg ser over lista over lesne bøker i 2018, kan eg oppsummere slik

22 av dei er klassikarar frå 1001-lista.

59 av dei er skrivne av norske forfattarar.

60 av dei er kvinnelege forfattarar.

40 av dei er mannlege forfattarar.

39 er lydbøker

52 bøker er frå eiga bokhylle.

26 bøker er young adult/bøker for barn og unge. Trur eg.

14 er debutantar. Trur eg.

9 er sakprosa/essayistisk. Veldig usikker her, ettersom nokre av desse er i litt flytande sjangrar.

2 av bøker av Fjodor Dostojevskij.

2 bøker av Anders Totland.

2 bøker av Mark Twain.

2 bøker av Agnes Ravatn.

3 bøker av Stephen King

3 bøker av Lars Saabye Christensen

3 bøker av Amalie Skram

4 bøker av Ingvar Ambjørnsen

1 bok er lese for andre gong.


Eg kunne ha sjekka opp kor mange som er frå kva land osv, men mine avgrensa talkunnskap og frykt for statistikk gjer at eg stoppar med desse. Eg er ganske sikker på eg har talt feil over også, for det gjer eg som regel alltid. Men gjennomsnittleg er det nokolunde rett. Det er ein ting som skil seg godt ut frå mine førre leseår, og det er at eg har lese færre debutantar enn før. Dei har det brukt å vere flest av. Dette er heilt klart biverknaden av å lese fleire klassikarar.


Så til ei lita subjektiv kåring frå året som har gått.


Beste frå 1001-lista

The Shining av Stephen King. "Darling, I`m not gonna hurt you..."


Beste frå eiga hylle

Beatles av Lars Saabye Christensen har stått i bokhylla mi i årevis, og no skjønar eg endeleg alt fuzzet. Ei stor lesaroppleving.


Årets grøssar

Pet Sematary av Stephen King skremte vettet av meg fleire gongar. Eg grugler meg til å sjå den nye filmatiseringa i april.


Årets debutant

Klør av Ida Frisch. Nydeleg språk og ei sterk historie.


Beste norske romanen

Så mye hadde jeg av Trude Marstein. For ein forteljarkunst!


Finaste boka

Eleanor Oliphant har det helt fint av Gail Honeyman. Veldig fin, men trist. Eg hulka.


Tristaste boka

Snøsøsteren av Maja Lunde og Lisa Aisato. Eg hulka meir.


Mest oppskrytte boka

Uten vesentlige feil eller mangler av Linda Skomakerstuen. Denne falt dessverre ikkje i smak hos meg. Eg synest den var meir masete enn morosam, men veit til boka sitt forsvar at det er mange som er ueinig med meg.


Sterkaste lesaropplevinga

Kinderwhore av Maria Kjos Fonn. Brutalt, men viktig.


Boka som burde vere på pensumlista

En sånn jente av Monica Flatabø.


Dette var ikkje lett. Det er så mange fleire av bøkene eg har lese i 2018 som fortener å bli drege fram, hylla, lese om att, men det er no eingong slik når ein skal velje mellom to goder..

Er du einig eller ueinig med meg? Rop endeleg ut i kommentarfeltet!



Da gjenstår det berre å ønske dykk eit strålande nytt leseår! God lesnad.

Mitt møte med Olaug

Det var 2009. Bloggen min var heilt fersk og eg heldt framleis på å fordøye Gunnhild Øyehaug sin nydelege roman Vente, blinke. Gugling av henne førte meg vidare til forfattarar som Marit Eikemo, Ragnar Hovland, Selma Lønning Aarø og dronninga sjølv: Olaug Nilssen.

Det kan vere eg hugsar feil, men eg meiner Få meg på, for faen var første boka eg las. For ei bok! Eg hadde ikkje fått sånne kjensler sidan eg las Jon Fosse sin Melancholia, eller Naiv. Super av Erlend Loe. Nilssen leikar med språket og handlinga, tar i bruk songtekstar og bilete. Det var ikkje før eg byrja å lese denne type litteratur at eg verkeleg forsto uttrykket "We read to know we are not alone" (C.S. Lewis). For ei som var vant med å lese fantasy, var det ironisk nok heilt magisk å oppdage at det fanst forfattarar som skreiv slik eg tenkte.

Sidan eg så vidt hadde byrja å snuse på blogging da eg las Olaug sine første bøker, har eg ikkje skrive om dei. Men eg fann desse innlegga i arkivet mitt, og det er ikkje vanskeleg å forstå at eg alltid har vore fan.

Innestengt i udyr Olaug sin debutroman.

Nesten frelst  Portrett av Sigvart Dagsland. 

Kjøkenbenkrealisme  Ærlege historier om tidsklemma.

Stort og stygt  Drama om småbarnslivet

Tung tids tale Roman om Daniel, den autistiske sonen. Boka er nominert til Årets roman, Bokbloggerprisen 2017.


I høve nomineringa tok eg kontakt med Nilssen og bad om eit intervju. Ho svarte ja til det og eg postar intervjuet slik det blei. Biletet lånte eg frå snl.no.

1. Har du alltid likt å skrive? Var du ein typisk "flink skrivar" i grunnskulen?

Eg har alltid likt å skrive! Då vi skreiv framhaldsforteljingar til skuleavisa på barneskulen, der alle elevane skulle levere inn nye kapittel , så vart mine kapittel vald fleire gonger på rad. Då bestemte læraren at eg ikkje fekk lov å levere til neste runde. Det var så skuffande, for då dette blei bestemt, hadde eg allereie skrive ein ny del.

Eg gjekk på grunnskulen i ei tid då vi framleis fekk skrive noveller og forteljingar, og ikkje berre resonnerande tekstar og diktanalyse. Det same gjaldt på vidaregåande. Det var midt i blinken for meg.

2. Eg hugsar at Innestengt i udyr og Få meg på, for faen var heilt annleis enn noko eg hadde lese før. (Eg digga det!) Har du alltid hatt ei spesiell stemme i litteraturen, eller blei det til etterkvart?

Det var enormt frigjerande for meg å lese Erlend Loes Naiv super og Eva Jensens bøker, særleg Den rolege gule hunden med brillene. Deira form-eksperimentering gav meg eit dytt i retning av ein skrivemåte som fall meg naturleg og viste seg å vere fruktbar.

3. Kven er dei litterære førebileta dine? Har du ei (eller fleire) bok som gav deg ei litterær openberring? 

No svarte eg vel litt på dette i spørsmålet over, men eg kan legge til Ragnar Hovland, Vigdis Hjorth, Hanne Ørstavik og Trude Marstein. 

4. Dei tidlegaste bøkene dine er ganske ulike dei siste bøkene. Markerer Tung tids tale eit skilje i forfattarskapen din? 

Ja, det er heilt sikkert at den gjer. Den er både alvorlegare og har ein strammare komposisjon enn dei tidlegare bøkene. Den har nok også andre litterære førebilete. Eg har lest mange bøker skrive av foreldre til barn med funksjonshemming, ikkje berre skjønnlitteratur. I tillegg har eg hatt ei klar politisk målsetting med å skrive. Eg ville at boka skulle bidra til opplysing og politisk endring, ikkje berre i vilkåra for familiar til barn med store funksjonshemmingar, men også eit bidrag til ei bevisstgjering om at samfunnet blir kaldare.

5. Du har sagt at du var redd boka ikkje skulle bli litterært anerkjent. Kan du seie litt om det?

Ja, eg har vore redd for at boka skulle bli sett på som bekjennelseslitteratur, sosialpornografi, og at den politiske viljen skulle vere hemmande for det litterære. Eg irriterer meg sjølv ofte over medias framstillingar av andres tøffe tak, særleg når dei grip etter fraser som "nå vil han/hun hjelpe andre i samme situasjon" eller "Er nå sterkere enn noen gang". Det er sjølvsagt mykje sant i slike framstillingar, men det framstår ofte meir som skryt enn som eigentlege hjelpsame, relevante refleksjonar.

6. Kan du seie litt om prosessen med å skrive om boka? Tankane om å utlevere familien, reaksjonar frå dei rundt? 

Det var ikkje så lett å bli sikker på at det var nyttig for Daniel at eg skreiv så direkte om han, og om mine kjensler. Han har eit personvern, og det er mange gode grunnar til å ikkje skrive utleverande om sårbare personar. Den øvrige familien blir svært forsiktig handsama, så eg har tatt store omsyn til alle andre enn meg sjølv og Daniel. 

7. Har boka blitt tatt imot slik du håpte? 

Over all forventning! Både anmeldelsar, reaksjonar frå lesarar, reaksjonar frå politikarar, byråkratar og fagmiljø, har vore eintydig positiv. Det er ei stor oppleving for meg.

Har du lese Tung tids tale, eller noko anna av Olaug Nilssen. Fortell!

Det heiter ikkje: eg - no lenger. Heretter heiter det: vi

Olaug Nilssen: Tung tids tale, 155 sider

Eig du lykka så er ho ikkje lenger berre di. 

I Tung tids tale får vi høyre om Daniel, som gradvis mistar språket og personlegdommen. Mor og far forstår ikkje kva som skjer med guten deira, som var tidleg ute med å reise seg og stå, og kunne setje saman ord til lange setningar lenge før jamnaldrande. Han var kommunikativ og nysgjerrig, kunne fleire ord på engelsk.

Så byrja han å utvikle seg i feil retning.

Han blir utagerande og greier ikkje å slutte med bleier. Språket forsvinn gradvis. Han som sat i barnevogna og song Mikkel Rev prikkfritt som toåring, har i dag problem med å setje saman orda. Hadde det ikkje vore for at dei har video-opptak av fleire episodar der Daniel syng og pratar, hadde dei knapt trudd det sjølv. Så annleis er niåringen frå guten han var som toåring. Regressiv autisme, får dei beskjed om.

Alt det som bror din kan ta imot av lykka di, må du gi.

Det er vanskeleg å akseptere denne diagnosen. Dei har opplevd fleire sider av Daniel som no er vekke. Han var jo først ute med så mykje. Korleis kan dette skje? Mor ser opptaka om og om att, må knipe seg i armen når ho ser toåringen som kommenterer at pappa seier "løva", mamma seier "løve" og det heiter "lion" på engelsk. Det er ei sorg at dei ikkje lenger får kjenne dei sidene av Daniel.

Alt du kan løfte av børa til bror din, må du ta på deg.

Det er tungt å møte helsepersonell som ber dei "stå i det" og "du må kvile". Korleis kan dei det når saktegåande byråkrati stiller dei til veggs? Ute blant folk får dei blikk og kommentarar om oppseding og åtferd. Heime blir mor ofte slått av Daniel. Han er sterk og kan stikke av så fort han får sjansen. Det er utfordrande å vere heime med han og dei to yngre brørne. Mor må kjempe for å bli høyrt. Det er ikkje lett å be om avlasting frå sitt eige born, men både Daniel og familien treng hjelp.

Det er mange ikring deg som frys. Ver du eit bål, strål varme ifrå deg! 

Med Tung tids tale forsøker Nilssen å teikne eit bilete av korleis det er å ha eit autistisk born. Det er ei kjærleikshistorie frå ei mor til bornet sitt. Foreldra får beskjed om at dei er ressurssterke, og det har dei valt å halde fast ved. Men mor spør seg sjølv kva som er aksept og kva er å gi opp?

Hender stør hender, herd stør herd. Barm slår varsomt imot barm.  

Familien har hatt unødvendig mange rundar for å få det som ein skulle tru er sjølvsagt for familiar i deira situasjon. Dei måtte mellom anna vente i fem månader før dei fekk ei trygg sikring for Daniel i bilen. Dei hadde ikkje rett på å få større bossdunk for å få plass til Daniel sitt bleieavfall, eller omsorgsløn for å vere heime med guten sin. Tung tids tale er også ei politisk bok, og håpet er at forteljinga kan føre til endringar for utviklingshemma born.

Det hjelper da litt, nokre få forfrosne at du er varm. 


Boka anbefalast varmt og inderleg.



Tittelen på boka er lånt frå Halldis Moren Vesaas sitt dikt "Tung tids tale" (1945), som eg har brukt her. 



Samlesnad av Tung tids tale av Olaug Nilssen

Kalenderen viser mars månad, noko som betyr lysare dagar, vårteikn i emning - og ny bok å samlese. Denne månaden er det Olaug Nilssen sin roman Tung tids tale som gjeld. Boka er mellom anna vinnar av Brageprisen 2017, nominert til Ungdommens kritikerpris og snart får ho også svenske lesarar. Vi bokbloggarar er ikkje mindre imponerte, for vi har nominert henne til Årets roman og heile månaden er sett av til å heidre denne fine, sterke forteljinga.


Har du lese boka? Legg gjerne att lenke til omtalen din både her og i kommentarfeltet under.

God samlesnad.

Så lenge ingen ser oss

Anders Totland: Så lenge ingen ser oss, 128 sider

Så lenge ingen såg meg, fekk eg vera i fred.

I går kveld benka eg meg ned ved kjøkenbordet, klar for ei god bok og eit tilhøyrande smakfullt måltid. Eg las så vidt over omslaget, forsto at denne boka handlar om kompisane Ole og Jon.

Eg var førebudd på ei forteljing om skeiv kjærleik og byrja å lese med godt mot. Eg tok feil. Ole er slett ingen kompis. Han er ein sleip og feig mann. Ein overgripar. Den hyggelege lesestunda eg hadde sett føre meg, blei raskt svelgt ned med maten.

Boka byrjar så trist. Jon bur saman med mor si, som vi skjønar slit med anten depresjon eller alkohol. Truleg begge. Han er van til å styre seg sjølv, ofte med litt hjelp frå foreldra til kompisane. Onsdag er beste dagen. Da er helga nær og mora lettare til sinns. Søndagen er verst. Nok ein fyr har forlate huset og mor sit att i mørkret sitt.

Ein søndag vaknar Jon til ei annleis stemning i huset. Ole flyttar inn og huset blir fylt av plystring og pannekakefrukostar. Ole smører matpakke og startar fotballag. Jon tør igjen å invitere kompisar heim og får til og med ein veslebror, Lukas.

Alle synest Ole er fantastisk. Også eg. Naiv som eg er. Ein fin familie. Alt er så bra. Nesten for bra. Så vil Ole ha med Jon på telttur ei helg, og det gode måltidet blei om til ein vond klump i magen min.

Er det mogleg? Snille Ole, som redda Jon og løfta mora opp i lyset. Kva vil skje dersom Jon fortel det til nokon? Vil alt rakne? Jon seier nei neste gong Ole vil på telttur, men ombestemmer seg raskt når Ole seier at Lukas kan vere med i staden. Tanken på at han skal røre Lukas får Jon til å gjere som Ole vil.

Temaet er høgst aktuelt. Jon bar byrda da mora var sjuk, no må han igjen bere tungt av redsel for å øydelegge familieidyllen. Så lenge ingen ser oss er fæl, men nødvendig og dessverre sann for mange. Det skal ikkje vere slik. Boka er sterk, men lettlesen og har eit fint språk. Ho passar for både ungdom og vaksne.


Eg ville be han slutta, seie at me heller kunne grilla. Ole kunne fortelje dårlege vitsar, og så kunne me le saman. Men det var noko rart der som fekk orda til å skjelva før dei forsvann i halsen. Noko med Ole. Det var som ei vond draum som gjentok seg. 

Historia er vanskeleg å fordøye, men det må til somme tider. Vi må sjå kva som foregår rundt oss.

Årskavalkade

Hei, bloggen!  

I 2017 las eg 104 bøker. Eg greidde med andre ord målet mitt. Det var eigentleg 65 bøker eg hadde sett som mål, men eg var usikker på kva eg skulle setje. Eg blir så stressa når eg set meg for høge mål, for eg blir besett av å følge dei. Så nådde eg 65 bøker og justerte opp til 75. Det blei over 85 og da var eg så nær 100 at eg lot det stå til. Det såg litt svart ut da eg var rundt 95, men så greidde eg det jaggu med fire bøker over det igjen. Eg er nøgd. Meir enn nøgd faktisk, for eg fekk stryke ut nokre klassikarar på 1001-lista og det er svært sjeldan eg kan gjere. Eg las så mange av i studietida og blei litt metta. Likevel er det pinleg få eg kan krysse av lista, så eg har alltid eit mål om å kome meg gjennom fleire.

Eg byrja 2017 med eit mål om å lese ein klassikar i månaden, men det var berre å gløyme først som sist. Eg måtte heilt til desember før første klassikaren blei lesen. Når eg likevel var i gong, pløygde eg gjennom fire til, og skal forsøke å lese fleire i 2018. Utan noko konkret mål. Eg er snart ferdig med klassikar nummer seks og alt over det blir bonus. Det er ikkje det at eg ikkje likar å lese desse bøkene, men eg har ofte sett filmar/seriar og så mange referansar til historiene at eg føler eg allereie har lese dei. Eller så er dei så himla lange. Orsak, men er det verkeleg nødvendig å skrive så mykje? Eg har hørt på Anna Karenina heile jula, så mykje at telefonen min har gått i svart fleire gongar. Likevel har eg over sju og ein halv time att. Sjølv føler eg at historia kunne ha vore ferdig da det var 17 timar att. Men det held fram..  Eg likar boka altså, men av og til kan det passe med less is more. Det finst trass alt mange fleire bøker ein skal lese. Det kan vere at det kjennast ekstra uuthaldeleg fordi eg høyrer den på lydbok, som eg normalt ikkje er særleg fan av. Eg har ganske høg lesehastigheit, og kunne nok klart det på halve tida sjølv. Men Storytel kosta berre 9 kr for ein månad, og sidan eg er plaga med hovudverk passa det bra med litt lytting. Eg har i alle fall tenkt å halde ut, og høyre så mykje eg greier før månaden er over.

Det er ikkje berre klassikarar som er på lista mi år etter år, eg forsøker etter beste emne å lese mest mogleg variert litteratur. Det har blitt mykje young adult dei siste åra, men eg prøver å halde meg oppdatert på det meste. Til og med krim, som stadig veks på meg. Alt eg har gått glipp av i alle desse åra. Mykje å sjå fram til, men det er jo aldri eit problem for ein lesar. Heldigvis.

Følgande bøker, som ikkje nødvendigvis blei gitt ut i fjor, men som gjorde sterkast inntrykk på meg, var desse.



Denne skulle eg ønske eg hadde skrive

Synne Sun Løes: MISS (ungdom)



Boka eg las to gongar 

Nicola Yoon: Verden er en boble (ungdom)



Den finaste historia

Krystal Sutherland: Kjemiske hjerter (ungdom)



Boka frå hylla

John Green: Hvem er du, Alaska? (ungdom)



Denne anbefaler eg til alle

Karen McManus: En av oss lyver (ungdom)



Fin og fæl 

Brynjulf Jung Tjønn: Alt det lyse og alt det mørke (roman)



Ho skuffar aldri

Helga Flatland: En moderne familie (roman)



Genierklært 

Carl Frode Tiller: Begynnelser (roman)



Ikkje for alle

Cathrine Blaavinge Bjørnevog: Um sakne springe blome (dikt)




Vakraste boka

Max Porter: Sorg er den greia med fjær (roman)



Sterkaste lesnaden

Olaug Nilssen: Tung tids tale (sakprosa)



Beste klassikaren

Antoine de Saint-Exupery: The Little Prince (barn)


Den søtaste boka

Mette Eike Neerlin: Hest, hest, tiger, tiger (ungdom)



Kjenner meg att i denne

Kristin Storrusten: Barsel (dikt)



Mest oppskrytte boka

Simone Elkeles: Perfekt kjemi (ungdom)



Kven har eg gløymt, skal tru?



Det blei 23 mannlege og 81 kvinnelege forfattarar. Spesielt interesserte kan finne den fulle lista over lesne bøker i 2017 her.



Eg ønsker dykk eit godt nytt leseår!