Ann Helen Kolås Ingebrigtsen (f. 1980) er oppvaksen og busett på Valderøya i Giske kommune. Ho både underviser og skriv for ungdom. Foto: Caroline Odden Giske
Kva
betydde bøker for deg i oppveksten?
Enormt
mykje! Lånekortet blei stadig fullt (det var på den tida vi måtte skrive ned
lånetitlane sjølve) og eg runda heile skulebiblioteket da eg gjekk i 3. klasse.
Favoritten var Astrid Lindgren og Ekornløven,
som eg lånte minst ein gong i året gjennom heile barneskulen. Først i vaksen
alder kjøpte eg boka og har lese den for alle barna mine. Eg var medlem i
fleire bokklubbar og slukte alt eg kom over, både av bøker og blad. Eg hugsa at
eg las Fantomet- og Boingblada til bror min, og han las mine Tuppen og
Lillemor. I ungdomsåra las eg alt frå Jostein Gaarder til Sagaen om Isfolket. Eg hadde også ein lang periode der eg las og
skreiv mykje dikt, og favorittane var Inger Hagerup og Engelke Revold. Heldigvis
har eg diktboka enno, det er veldig gøy (og flautt!) å lese no.
Kvifor
ville du bli forfattar?
Eg har alltid dikta historier så lenge eg
kan hugse. Da eg var ni-ti år laga eg eigne aviser (dvs eg klipte ut bilete frå
lokalavisa og dikta opp artiklar til) som eg delte ut til familie og vennar og
kopierte opp vekeblad med saftige historier «frå røynda». Morfaren min skjønte
tidleg kor glad eg var i å skrive, så han gav meg ei skrivemaskin som eg skreiv
fleire noveller med. Han kjøpte også inn bøker sånn at vi barnebarna skulle ha
noko å lese når vi besøkte han. Ein gong meinte han å kjøpe Asbjørnsen og Moe
sine eventyrbøker, som han ville lese høgt for oss, men hadde ved ein feil
kjøpt Brødrene Grimm. Det var herleg makabert og stoppa ikkje han frå å lese
for oss.
Kvifor
valde du å skrive for barn og/eller ungdom?
Det var eigentleg
ikkje eit medvite val å skrive for ungdom. Eg prøver stadig å skrive for vaksne
og yngre barn, men så pressar denne ungdomskarakteren seg på i alle manusa mine.
Det er noko med den opprørske og sårbare tenåringen som appellerer veldig til
meg. Ho vil liksom ut og kjempe. Eg arbeider også som lærar for ungdom, så ein
kan jo begynne å lure på om eg kanskje heng attende i den tida sjølv. Når det
er sagt, så er eg stolt over å få vere ungdomsbokforfattar. Barn og unge er dei
viktigaste lesarane, og dei treng bøker å kjenne seg att i – både på godt og
vondt.
Finst
det ein raud tråd eller fellesnemnar i bøkene dine?
Med
berre to utgitte bøker er det litt tidleg å seie, men eg har ein forkjærleik
for ungdom som har det utfordrande på eit eller anna vis. Ungdom som slit med å
passe inn. Akkurat som dei fleste ungdomsromanar. Men ein anna raud tråd er at
eg skriv om ungdom som bur utanfor storbyen. Sjølv er eg oppvaksen på ei lita
øy med få innbyggarar, så det ber nok bøkene mine også preg av. Det blir med
andre ord ein del natur og ferjesamband.
Er
det noko du er spesielt opptatt av som forfattar?
Eg er
oppteken av å sigre over Internett. Konkurransen med sosiale media er stor og
det kan vere svært utfordrande å få dei unge til å lese i dag. Det er jo ein
evig kamp, men desto kjekkare når ein først får det til. Som nynorskforfattar
må eg også slå eit slag for nynorsken og seie at eg er oppteken av å få fleire
gode nynorskbøker ut til folket.
Kva
likar du å gjere når du ikkje skriv?
Eg kjempar
sjølv kampen mot Internett. Elles går eg ein del i fjellet og les mykje.
Kva
forventningar har du til NBU?
Å få vere ein del av eit fellesskap der
alle deler lesegleda og arbeider for å få litteraturen opp og fram? For ein
draum!
