Fint intervju i lokalavisa

 

Vinnar av Bokbloggerprisen 2020

Omg! Sinne er vinnar av Bokbloggerprisen 2020 i kategorien ungdomsbok. Eg er så stolt og glad. Mållaus, rett og slett. Dette siste 1,5 året har vore ein einaste lang fest av omtalar og tilbakemeldingar, og det gjer meg så uendeleg glad at Sinne har blitt så godt mottatt. 

Juryen i Bokbloggerprisen skriv mellom anna at Sinne vann "til tross for at et stort antall bloggere har erklært seg inhabile både i nominasjon og stemmerunde og ikke nominert eller stemt på boka". Tenk at Sinne likevel stakk av med sigeren. Jippi! 

Tusen takk til alle som har stemt på boka mi, og gratulerer til medvinnarane Tore Renberg og Ragnhild Holmås, som vann i kategoriane årets roman og åpen klasse, med Tollak til Ingeborg og Men du ser ikke syk ut. Det er to fantastiske bøker som eg tilrår på det varmaste. Eit ekstra hurra for at to av tre vinnarar er nynorskbøker. (Ja, det må jo nemnast.)

No blir det fest!

Det er ingen skam å snu. Men visst er det spektakulært på toppen.

 Eg begynner å få sansen for friskriving. Denne gongen handlar det om den lange vegen mot målet.

Eg liker å tenke at der borte, over fjelltoppane, er bøkene våre. Dei ferdige, bearbeida produkta. Å skrive bøker er på mange måtar lik ein fjelltur. Vi begynner nede ved stien. Kanskje er det første gongen, og vi har ikkje eingong pakka niste. Ikkje tatt med rette kleda. Trudde ikkje turen blei så lang og utfordrande. Så må vi gi opp før vi i det heile tatt har kome skikkeleg i gang. Vi tenker at jaja, så var det kanskje ikkje noko for meg. Eller eg er visst ikkje flink nok til dette. Så blir det berre med draumen. Vi veit ikkje at dei som har nådd toppen er betre førebudd. At dei har gjort dei same feila før oss, gong på gong. Dei har vore gjennom dette så mange gongar, men lært litt meir for kvar gong. No veit dei betre kva klede dei må ha på for å halde varmen, kva mat dei bør ete for å halde energien oppe. Dei har lese seg opp, tatt til seg ulike råd og forsøkt å finne fram til dei som passar. Draumen driv dei vidare. 

Vi prøver på nytt. Er ikkje sikre på kva veg vi skal velje. Høgre eller venstre. Den lange slakke vegen, eller den korte, men brattare stien. Vi tar små steg. Prøver først eine stien, utforskar råsa. Går eit stykke, ombestemmer oss og snur. Så tar vi andre stien, fomlar rundt mens vi fantaserer om korleis toppen ser ut. Etter kvart nærmar vi oss første nuten. Det er bratt, men vi greier det. Må kanskje klyve litt, men vi kjem oss opp. Så blir det litt lettare å gå, vi får ny sjølvtillit og tenker at dette skal vi få til. Så deler vegen seg igjen. Vi får lyst til å gi opp, fomlar meir. Tenker at dette kjem aldri til å gå. Til slutt står vi der, med den ruvande, spisse toppen framfor oss. Den siste kneika. Orkar vi det som må til for å kome til topps? Det er nedtur å å snu utan å ha vore heilt oppe. Men kanskje vi kan gi oss no. Det er jo fin utsikt her også. Det er ingen skam å snu. Hadde det ikkje vore for at utsikta heilt der oppe er enda betre. Spektakulær. Og turen tilbake blir så mykje betre når vi veit at vi verkeleg gav alt. Og greidde det. 

Det speler ingen rolle kor høgt eller lavt fjellet er. Kor mykje toppen ruvar. Vegen dit er lik for alle. Men det er du som må gå dit. Det er du som må gjere dei nødvendige førebuingane, pakke rette klede og ta med skikkeleg niste. Gjere alt arbeidet. Det er ingen skam å snu, du kan prøve igjen så mange gongar du vil. Vi har alle vore der. Og vi veit at det er spektakulært på toppen. 

 

Eg har fått stipend. Igjen!

 

I haust var eg så heldig å få eit ekstraordinært koronastipend frå Møre og Romsdal fylkeskommune. I mars fekk eg stipend frå NBU sitt vederlagsfond, og denne veka fekk eg jammen stipend frå Møre og Romsdal fylkeskommune igjen. Å få tre store stipend på så kort tid er ein draum utan like, og eg er så glad for at det finst slike ordningar som kan hjelpe oss kunstnarar på veg. Dette betyr nemleg at eg kan jobbe redusert frå hausten av, og få meir tid til å skrive. Hurra! I skrivande stund held eg på med ein ny ungdomsroman, og går det rette vegen så håper eg det blir bokutgiving allereie neste år. Vi får sjå. Eg er så utruleg glad og takksam.

Skrivekurs i Giske kommune

Bur du i Giske kommune? Liker du å skrive? Bli med på skrivekurs, da! 

Eg skal halde ein kreativ skriveverkstad for elevar i 5.-10. trinn og eldre i veke 25 og 26. Her vil du lære smarte metodar og triks for å skrive ein god tekst. Du vil mellom anna få øve deg på å bygge opp ei spennande forteljing; lære korleis ein kan skape interessante karakterar, miljøskildring, konflikt og tema mm. Kort sagt: Kva det er som gjer ei historie spennande og korleis ein kan gi lesaren lyst til å lese vidare. Vi skal også snakke om kva som gjer språket levande, og kvifor ein bør unngå klisjear. 

Du vil få ulike skriveøvingar, og etter kvart kan vi kanskje lese tekstane våre høgt for kvarandre? Men det siste er heilt valfritt. I dette kurset skal ingen føle på prestasjonsangst, kun skriveglede. 

Kurset går over tre dagar ved Valderøy barneskule:

Veke 25: Onsdag-fredag kl. 9-15. 

Veke 26: Onsdag-fredag kl. 9-15. 

Du må ta med matpakke og eigen PC/iPad å skrive på. 

Fredag treng du ikkje å ta med matpakke, da feirar vi gjennomført kurs med pizza. 

PS. Ikkje tenk at dette er som ein einaste lang norsktime med lekser. Dette blir kreativt og kjekt (med mindre du absolutt hatar å skrive. Da er det kanskje ikkje rette kurset for deg:). 

PPS. Kurset er gratis og ein del av Sommarskulen i Giske kommune. Håper du vil bli med!

For spørsmål eller påmelding, send e-post til: annkolaas@gmail.com

Sånn ser eg ut: 

Ein liten stubb om føtene mine

I haust meldte eg meg på skrivekurs hos superdyktige Ida Jackson og Jan Grue. Vi fekk fleire ulike oppgåver, og skulle gå både djupt og overflatisk. Eg har lyst til å dele ein liten stubb eg skreiv i ei av øvingane. Oppgåva var å skrive ein slags biografi om meg sjølv frå ein kroppsdel, teksten skulle vere intuitiv og raskt skrive. Eg valde å skrive om føtene mine. 

  "Har du ikkje bunadsko?". Venninnene mine lo da eg løfta på bunaden og viste dei svarte joggeskorne i 17. mai-toget. Når eg skal kjøpe sko, kan eg ikkje sjå etter kva sko eg synest er fine, men om dei vil passe. Vil eg få plass til hælen, ankelen og storetåa inne i skorne? Eller vil vrista mi breie seg så mykje at eg ikkje har sjanse til å få  foten nedi? Har skorne open tå, kan eg berre drøyme om å ha dei på. Sandalar er med andre ord uteukka for meg. Det same gjeld ballerinasko, pumps og høghæla sko.

     Året etter pressa eg føtene nedi bunadskorne og blødde så mykje at strømpebuksa klistra seg fast til hælen. Eg gjekk rundt i sko som var for små, for trange eller for fotforma for mine ikkje-fotforma føter i årevis. Tvinga meg nedi skorne og lata som eg var som alle andre. Så blei eg eldre. Gav meir faen og valte komfort framfor estetikk. Som regel ender eg opp med sneakers eller boots, dei er romslege og har god plass til føtene mine. Nesten for god plass. Eg føler meg ofte som ei vaksen dame med digre skatesko.

     "Så kult at du har sneakers til finkjolen" sa venninnene mine da vi var på veg til fest. No er det dei som pressar føtene inn i sko som ikkje passar. Høghælte finsko som klakkar fint bortetter vegen. Eg kjem stampande ved sida av dei, kan skimte sneakersane dei har gøymt i veskene sine, klare til å bli henta fram når smertene blir for store. 

Samlesinga av SINNE er i gang

"Debutant Ann Helen Kolås Ingebrigtsen har skrevet ei knallsterk ungdomsbok på nynorsk."

Dei neste tre vekene er sett av til samlesing av Sinne, og eg sit her med tårer i auga av det fine innlegget om boka mi inne på bloggen til Bokbloggerprisen. Er det MI bok dei skriv om, liksom? Det er så sjukt, og himla fint. Det er over eitt år sidan Sinne kom ut, og framleis får eg flere meldingar i veka frå folk som har lese boka. Eg deler det meste som blir posta i sosiale media, og tenker at dei som følger meg sikkert er dritleie av å høyre om denne boka. For lengst. Fleire gongar har eg tenkt at no må eg slutte å dele så mykje, kan ikkje skremme vekk folk heller. Det er nok no. Fleire har ymta frampå at eg er vel hissig på deleknappen, og at alle veit at ein må følge dei uskrivne reglane og poste restriktivt. Men så kjem det jo stadig fine meldingar, omtalar, innlegg - og korleis kan eg la vere å rope det ut, for herregud, det er jo boka mi dei skriv om!

"Det er mesterlig fremstilt!" 

Eg kjenner roden spreie seg i kinna mens eg trykker på del, legg ut og repost. Så sit det kanskje nokon andre og trykker blokker og slett, eller skjul oppdateringar frå denne masekoppen, men det får berre vere, for dette er for stort til at eg kan la det gå forbi i stilla. Eg har skrive ei bok, som blir lese og likt av mange. Boka er nominert til Bokbloggerprisen, stemt fram av sjølvaste creme de la creme: Lesarane. Det er heilt fantastisk, klart eg vil dele det. Og enda er det likevel mykje eg ikkje deler; alle dei private meldingane eg får på Messenger, e-post, Instagram, frå ungdommar, lærarar, bibliotekarar, helsesøstrer som har ramla over boka mi og kjent att seg sjølv eller andre i Synne. Det gjer meg så glad at boka mi har treft noko ved så mange.

"Dette er ei ufattelig god ungdomsbok hvor man regelrett blir dratt inn i handlingen."

Det er klart at ein drøymer om gode omtalar og positiv merksemd når ein gir ut bok. Eg såg for meg eit par blogginnlegg, kanskje nokre postar på Instagram. Frykta totalslakt, og håpte nokon trilla i alle fall ein firar på terningen. Men dette. Dette har overgått all forventing og enda meir. Eg er så glad. Tusen takk til deg som les og løftar fram boka mi. Det betyr uendeleg mykje. 

«Sinne» er så himla godt skrevet at man kan se for seg alle situasjoner i levende live."