I haust kjem min tredje ungdomsroman, På ein skala frå ein til ti. Det er både kjekt og skummelt. Mest skummelt, sidan det denne gongen er så mykje meir personleg enn bøkene eg tidlegare har skrive. Boka tar utgangspunkt i mi eiga sjukehistorie. Long story short så skada eg beina da eg var baby, noko som førte til fleire følgeskader og amputasjon av høgrebeinet i 2023. Dette er noko eg har hatt vanskeleg for å vere open om, og gjennom heile livet har eg skjult skadene og smertene etter beste emne. Men etter at amputasjonen var eit faktum blei det meir utfordrande å halde det skjult.
No har eg skrive bok om det, og blir nøydd å snakke om det. Det kan framleis vere vanskeleg og eg øver meg stadig, men det er lettare å fortelje om det via andre så eg lar den fiktive tenåringen Miriam ta den rolla. Og så har eg litt dikta hist og pist. Men mesteparten er sant, og det er nok fleire som vil kjenne seg att i denne boka:
Om sjølvtillit og kroppskompleks
Eg hatar det når folk spør kvifor eg haltar. "Har du skada deg? Er det ein fotballskade?" Så må eg seie at det er lenge sidan, og spørsmåla tar aldri slutt. Dei siste åra har eg begynt å seie ja. Ja, eg har skada meg og når dei ser på meg og ventar på meir info, seier eg ingenting. Eit ja er alt dei får. Eg drit i om dei føler seg dumme. Eg føler meg uansett dummast. Styggast. Handikappast.
Miriam har levd med skadd fot sidan ho var to år. Ho haltar og har store smerter. Då ho fyller 16 får ho beskjed frå legane på sjukehuset om at ho må amputere foten. Kort tid før operasjonen møter Miriam den kjekke guten Torjus, som ho blir hodestups forelska i. Kan ho greie å fortelje han kva ho skal gå gjennom på sjukehuset? Og kva vil han seie når han får vite sanninga om kroppen hennar?
På ein skal frå éin til ti er ei sterk og personleg historie om kroppskompleks, om å kjenne seg annleis. Samstundes er det ei forteljing om å overvinne frykten for å seie sanninga, og om å kome seg vidare i livet.
Boka er i sal frå 11. august, men du kan førehandsbestille allereie no.
.png)
