Elena Ferrante: Svikne dagar, 221 sider
Eg innrømmer det. Trass i at eg las, og likte, første boka i Napoli-kvartetten og eg har alle fire bøkene i hylla - så blei det med den eine. Eg har inga anna unnskyldning enn den eviglange #tbr-lista mi, som ser ut til å vekse i takt med åra som går. Eg følte eg hadde meir kontroll for nokre år sidan, både på lista, bloggen og kva bøker eg hadde i hylla. No tar lista stadig nye rekordar, bloggen er kraftig forsømt og det er snart like spennande å finne bøker i eiga bokhylle som det er å få post. Eg tar meg sjølv i å få same panikken i augene av tjukke bøker, som eg ser at elevane mine får. Og det er jo ingen bokelskar verdig. Men det er så mange bøker eg vil lese, og da er det kjærkome med dei tynne flisene og dei enkeltståande romanane. Det finst rett og slett for mykje bøker til at eg kan prioritere å lese murstein etter murstein, eller fire på rappen av same forfattar. Same kor gode dei er. Da må ein heller rasjonere dei ut. Det skal bli. Men ikkje enda. Eg skal berre lese (set inn det som passar) først.
Svikne dagar er ei av dei bøkene som fanga meg umiddelbart etter å ha lese første sida. Romanen handlar om Olga, som blir forlatt av mannen sin etter å ha vore gift i tolv år. Olga kan ikkje akseptere sviket, og er sikker på at mannen hennar vil kome tilbake til henne, dei to borna deira og schaferhunden Otto. Dagane går, og ho blir etterkvart så oppslukt av raseri at ho knapt ensar anna enn sjalusien som rir henne.
Eg levde i ei frykt for ikkje å hugse at eg måtte dra og hente Ilaria på skolen; og når eg sende Gianni på butikken for å handle inn det nødvendige, var eg alltid redd det kunne skje han noko, eller verre, at eg blei så innestengd i tankane mine at eg gløymde heile han og ikkje eingong hugsa å sjekke at han var komen tilbake.
Olga er så djupt inn i eige tankestraumar at ho ikkje greier å ta vare på borna og hunden, og knapt nok seg sjølv. Ho mistar kontakten med røynda og kjempar mot dei destruktive kreftene som er i ferd med å sluke henne. Du føler med henne, men får likevel lyst til å filleriste henne, ropte at ho må ta seg saman. Ta seg av borna. I slutten av boka eskalerer det når både sonen og hunden blir akutt sjuke og Olga ikkje evnar å skaffe hjelp. Det er smertefull lesnad.
Svikne dagar er ei av dei beste bøkene eg har lese. Språket, orda, det set seg i tankane og ein greier ikkje å flykte frå dei. Dette er ikkje ei bok du les for å hygge deg. Tvert imot er det ei vond forteljing som minner oss på at ingenting er konstant, at vi berre er dyriske; menneske styrt av kjensler og fornuft. Kvar dag er ein kamp mellom desse to, og ein må heile tida meistre å halde dei i balanse. Av og til sigrar det eine over det andre, og da kan alt ryke om vi ikkje kjem oss opp att. Kva da?
Anbefalast!
Leseeksemplar fått av Samlaget.
Hest, hest, tiger, tiger
Mette Eike Neerlin: Hest, hest, tiger, tiger, 127 sider
Sjarm-alarm!
Dette må vere årets finaste forteljing. Eg veit ikkje heilt korleis eg skal kategorisere henne, men eg tenkjer at om Ragnar Hovland hadde slått seg saman med Maria Parr, så hadde resultatet blitt nokolunde som denne boka.
Honey bur saman med mor og storesyster Mikala, som er hjerneskadd. Dei to systrene har ikkje same far. Far til Mikala bur i Nederland og far til Honey bur eit par gater unna. Honey er saman med far annakvar helg og av og til i vekedagane, når han kjem for å spandere kakao (det vil seie; låne pengar av henne. Kakaoen har ho enda ikkje sett snurten av).
Mikala interesserer seg primært for to ting; reseptkonvoluttane sine og tv-serien Matador, som er noko frå den gongen mor og far var barn. Ho har alle dei 24 episodane på dvd, og når ho ikkje driv og sorterer reseptkonvoluttar, sit ho klistra til tv-skjermen.
Hest, hest, tiger, tiger har namnet sitt frå eit kinesisk uttrykk, mama huhu, som tyder nettopp hest, hest, tiger, tiger. Kinesarane bruker uttrykket om noko som ikkje er heilt bra, men som likevel kunne ha vore verre. Det er akkurat slik Honey har det. Vi skjønar at ho er eit neglisjert born, med ei syster som krev mykje merksemd, ei mor som er sliten og ein far som er mest opptatt av å ta seg ut og å skaffe pengar - sannsynlegvis på uærleg vis. Likevel kunne det ha vore verre. Dei er fine folk, som gjer så godt dei kan, sjølv om det ikkje alltid er i nærleiken av godt nok.
Honey er van med å klare seg sjølv, men liker å gjere alle til lags og svarer derfor gjerne ja på spørsmål ho kjem ut for, sjølv om det kanskje ikkje er rett svar. Dette gjer at ho ofte hamnar i dei raraste situasjonar. Ho tar til dømes ein busstur ho ikkje var meint å ta, berre fordi sjåføren spør om ho ikkje skal vere med. Ho tar plassen til ei som ikkje møter på eit kveldskurs i kinesisk, når læraren spør om det er ho som er Karen. Ho endar opp som besøksvenn til ein gammal mann på ein pleieheim fordi dei trur ho heiter Naja og er barnebarnet hans. Alt dette fordi ho ikkje torer å seie nei når folk spør henne om noko.
Ein kan godt seie at eg var litt sånn paff. Eg kunne sjølvsagt ane at dette var i ferd med å bli ein enormt pinleg situasjon, men eg kunne ikkje finne på noko anna enn å gå med. Først bussturen, no dette her.
Det er ei sår bok som fortel om ei ung jente som har altfor stort innblikk i dei vaksne si verd. Honey tenkjer på alle andre før ho tenkjer på seg sjølv, også når ho snakkar usant er det for å skåne andre. Historia er i tillegg utruleg vittig, og forfattaren greier å kombinere humor og alvor sånn at det aldri tippar over og blir for mykje av det eine eller andre. Det er tragikomi på sitt beste.
Hest, hest, tiger, tiger er ei bok du les kjapt, men historia sit lenge. Boka er meint for born, men kan like gjerne nytast av vaksne.
Anbefalast varmt.
Leseeksemplar fått av Samlaget.
Sjarm-alarm!
Dette må vere årets finaste forteljing. Eg veit ikkje heilt korleis eg skal kategorisere henne, men eg tenkjer at om Ragnar Hovland hadde slått seg saman med Maria Parr, så hadde resultatet blitt nokolunde som denne boka.
Honey bur saman med mor og storesyster Mikala, som er hjerneskadd. Dei to systrene har ikkje same far. Far til Mikala bur i Nederland og far til Honey bur eit par gater unna. Honey er saman med far annakvar helg og av og til i vekedagane, når han kjem for å spandere kakao (det vil seie; låne pengar av henne. Kakaoen har ho enda ikkje sett snurten av).
Mikala interesserer seg primært for to ting; reseptkonvoluttane sine og tv-serien Matador, som er noko frå den gongen mor og far var barn. Ho har alle dei 24 episodane på dvd, og når ho ikkje driv og sorterer reseptkonvoluttar, sit ho klistra til tv-skjermen.
Hest, hest, tiger, tiger har namnet sitt frå eit kinesisk uttrykk, mama huhu, som tyder nettopp hest, hest, tiger, tiger. Kinesarane bruker uttrykket om noko som ikkje er heilt bra, men som likevel kunne ha vore verre. Det er akkurat slik Honey har det. Vi skjønar at ho er eit neglisjert born, med ei syster som krev mykje merksemd, ei mor som er sliten og ein far som er mest opptatt av å ta seg ut og å skaffe pengar - sannsynlegvis på uærleg vis. Likevel kunne det ha vore verre. Dei er fine folk, som gjer så godt dei kan, sjølv om det ikkje alltid er i nærleiken av godt nok.
Honey er van med å klare seg sjølv, men liker å gjere alle til lags og svarer derfor gjerne ja på spørsmål ho kjem ut for, sjølv om det kanskje ikkje er rett svar. Dette gjer at ho ofte hamnar i dei raraste situasjonar. Ho tar til dømes ein busstur ho ikkje var meint å ta, berre fordi sjåføren spør om ho ikkje skal vere med. Ho tar plassen til ei som ikkje møter på eit kveldskurs i kinesisk, når læraren spør om det er ho som er Karen. Ho endar opp som besøksvenn til ein gammal mann på ein pleieheim fordi dei trur ho heiter Naja og er barnebarnet hans. Alt dette fordi ho ikkje torer å seie nei når folk spør henne om noko.
Ein kan godt seie at eg var litt sånn paff. Eg kunne sjølvsagt ane at dette var i ferd med å bli ein enormt pinleg situasjon, men eg kunne ikkje finne på noko anna enn å gå med. Først bussturen, no dette her.
Det er ei sår bok som fortel om ei ung jente som har altfor stort innblikk i dei vaksne si verd. Honey tenkjer på alle andre før ho tenkjer på seg sjølv, også når ho snakkar usant er det for å skåne andre. Historia er i tillegg utruleg vittig, og forfattaren greier å kombinere humor og alvor sånn at det aldri tippar over og blir for mykje av det eine eller andre. Det er tragikomi på sitt beste.
Hest, hest, tiger, tiger er ei bok du les kjapt, men historia sit lenge. Boka er meint for born, men kan like gjerne nytast av vaksne.
Anbefalast varmt.
Leseeksemplar fått av Samlaget.
Harpiks
Ane Riel: Harpiks, 280 sider
Sju år gamle Liv Haarder bur ute på ei halvøy saman med mor, far og fleirfoldige dyr. Mor har blitt så tung og stor at ho ikkje lenger kan forlate soverommet, og far fyller opp huset med så mykje skrot at dei knapt får plass til å vere der. For at Liv skal sleppe å byrje på skulen, melder far ho død og plasserer henne i ein container utanfor huset. Det bur ikkje andre folk i nærleiken, og det er berre far som reiser inn til fastlandet når det er nødvendig. Liv får berre bli med om natta, når dei gjer innbrudd hos andre. Ei natt blir dei nesten oppdaga og ein nabo frå fastlandet ser eit lite born springe mot huset på halvøya. Han får det ikkje til å stemme, ettersom jenta deira blei meldt død for mange år sidan. Han reiser ut til halvøya for å sjekke ut nærmare, og oppdagar litt av kvart om familien Haarder.
Det var mørkt i det hvite rommet da far drepte farmor. Jeg var der. Carl var der også, men ham oppdaget de aldri. Det var om morgenen julaften, og det snødde lite grann, men en skikkelig hvit jul ble det ikke det året.
Anne Riel vann Glassnøkkelen 2016 for beste nordiske spenningsroman, og det er ikkje vanskeleg å forstå. Romanen byrjar med denne pangopninga og spenninga held seg like høgt gjennom heile boka. Samtidig er det er så mykje meir enn berre spenning. Det er ein samansett roman, som forsøker å vise lesaren kvifor det har blitt som det er. Delar av forteljinga er fortalt av sju år gamle Liv, delar er brev frå mor, som etterkvart mistar stemma og må skrive. Det er til tider så fælsleg og grotesk at det nesten ikkje er til å halde ut, men samtidig ligg det ein rørande kjærleik over det heile. Djupna i historia gav meg assosiasjonar til Margret Skjelbred sine mørke, men nydelege romanar. Dette er ei historie som kjem til å sitje i meg lenge, både på godt og vondt.
Anbefalast.
Leseeksemplar fått av Aschehoug.
Sju år gamle Liv Haarder bur ute på ei halvøy saman med mor, far og fleirfoldige dyr. Mor har blitt så tung og stor at ho ikkje lenger kan forlate soverommet, og far fyller opp huset med så mykje skrot at dei knapt får plass til å vere der. For at Liv skal sleppe å byrje på skulen, melder far ho død og plasserer henne i ein container utanfor huset. Det bur ikkje andre folk i nærleiken, og det er berre far som reiser inn til fastlandet når det er nødvendig. Liv får berre bli med om natta, når dei gjer innbrudd hos andre. Ei natt blir dei nesten oppdaga og ein nabo frå fastlandet ser eit lite born springe mot huset på halvøya. Han får det ikkje til å stemme, ettersom jenta deira blei meldt død for mange år sidan. Han reiser ut til halvøya for å sjekke ut nærmare, og oppdagar litt av kvart om familien Haarder.
Det var mørkt i det hvite rommet da far drepte farmor. Jeg var der. Carl var der også, men ham oppdaget de aldri. Det var om morgenen julaften, og det snødde lite grann, men en skikkelig hvit jul ble det ikke det året.
Anne Riel vann Glassnøkkelen 2016 for beste nordiske spenningsroman, og det er ikkje vanskeleg å forstå. Romanen byrjar med denne pangopninga og spenninga held seg like høgt gjennom heile boka. Samtidig er det er så mykje meir enn berre spenning. Det er ein samansett roman, som forsøker å vise lesaren kvifor det har blitt som det er. Delar av forteljinga er fortalt av sju år gamle Liv, delar er brev frå mor, som etterkvart mistar stemma og må skrive. Det er til tider så fælsleg og grotesk at det nesten ikkje er til å halde ut, men samtidig ligg det ein rørande kjærleik over det heile. Djupna i historia gav meg assosiasjonar til Margret Skjelbred sine mørke, men nydelege romanar. Dette er ei historie som kjem til å sitje i meg lenge, både på godt og vondt.
Anbefalast.
Leseeksemplar fått av Aschehoug.