Sinne i stillstand

Kjære lesar!

Dei to siste vekene har vore surrealistiske og rare for alle, ei stillstand har spreidd seg utover grensene. Det var ikkje slik eg såg for meg det skulle bli. Eg skulle ha lanseringsfest, bokbad og signering. Feire boka mi saman med gode venar, som har venta saman med meg så lenge på at dette skulle skje. Og no skjedde det. Sinne er ikkje lenger eit dokument på datamaskinen som eg har skrålla meg gjennom uttallige gongar, fiksa og endra og sendt fram og tilbake til lesarar og redaktørar. Sinne er ikkje lenger berre ein draum. Sinne har blitt til ei bok.

Men det skjedde noko anna også. Du veit kva. Nyhenda er fulle av det, så eg treng ikkje å utdjupe. Eg skal ikkje klage, for eg er ein av dei heldige. Eg er frisk, ingen eg kjenner er råka, arbeidet mitt kan halde fram heimefrå. Enn så lenge. I ei sånn tid er det viktig å finne rom for det som kan gi deg glede. The show must go online. Og det er nettopp det Sinne har gjort.

Det er ei heilt ubeskriveleg kjensle å sjå bilete av boka mi på vandring ute i verdsveven. Folk skriv at dei gler seg til å lese. Eg har sett bilete av boka mi på kjøkkenbordet til folk eg berre har møtt virtuelt. Nokon drikk morgonkaffien sin mens dei les Sinne, andre ligg i senga til langt på natt fordi dei berre må vite kva som skjer mellom Synne og Johan. Eg får fine meldingar frå folk som har lese og likt boka mi.

Det er så kjekt!


I denne rare, sprø tida med stillstand og triste nyhende, er det godt å oppleve at fine ting framleis skjer. Folk samlast framfor skjermane og spelar musikk rett heim i stova vår. Bakar. Les høgt for kvarandre. Boka mi blir lese. Det gjer meg så glad.

Alt godt!